Familie – Dag dag!

Paasdagen

Meilindis — Mon, 21 Apr 2014 22:47:07 +0000

Al jaren is Pasen een goede aanleiding om gezellig met de familie af te spreken, en dit jaar was daarop geen uitzondering. Op eerste paasdag reden David en ik al om 8 uur uit Den Haag weg om in Hoogeveen te gaan ontbijten met zijn familie. Het was heerlijk rustig op de weg, dat was wel een voordeel van het vroege uur.

We kwamen zo tegen kwart over tien aan in Hoogeveen, Esther was er al, zij was blijven slapen. We gingen eerst op het balkon samen koffiedrinken, heerlijk in het zonnetje. Een klein half uur later arriveerden Peter, Lilian, Seb en Flynn en was het gedaan met de rust. Gezellig hoor, die kleine mannekes erbij!

Flynn en Lilian

Flynn zet thee

Flynn staat klaar om een bal te vangen (of niet)

Esther neemt een kopje koffie

Seb gezellig bij opa

Na de koffie was het tijd voor een kopje kippensoep, en toen werd de tafel gedekt voor de brunch. Ondertussen zat ik samen met Seb en Lilian eieren te versieren. Seb vond het geweldig, en had allerlei verzoeken. Zo werden eieren geboren met een leeuw erop, een eekhoorn, een scheepje en een bloem. Heel gezellig was dat, en ik merkte dat ik het maar wat leuk vond.

Boom

Bloem

Leeuwenklauw

Leeuw

Bootje

We schoven aan aan de rijkgedekte dis. We hadden iets meegenomen uit onze streek, dus Peter en Lilian hadden haanvormige broodjes mee, en David en ik hadden een Haagse Kakker meegenomen. Natuurlijk was er ook suikerbrood van Plaizier, lekker luchtig, en eieren, heel veel eieren.

Amersfoorse Haantjes

Een rijke sortering aan mooie broodjes

Haagse Kakker

Druk met eieren koken

Zijtafel met bijzondere dingen

Traditioneel wordt er eitje getikt tijdens het ontbijt. Twee personen tikken hun eitje tegen elkaar aan, en degene van wie het eitje heel blijft heeft gewonnen. Kapotte eieren moet je natuurlijk opeten. Seb vond dat machtig mooi, al was hij wel heel erg teleurgesteld toen hij de eerste keer verloor. Toen hij won daarentegen stuiterde hij zo ongeveer door de kamer!

We zaten heerlijk aan tafel, te eten, te praten, te lachen, en het was reuzegezellig zo met zijn allen. De tijd vloog voorbij. Wat later die middag reden David en ik verder, om bij Jan en Rina op bezoek te gaan. We zouden bij hun meeëten en blijven overnachten.

Rina

Jan

Gezellig met schoonmoeder/-zoon op de bank

Ook bij hen was het erg gezellig. Een stuk rustiger, wat maakt het een verschil als er geen kleine kinderen bij zijn. We hebben heel fijn samen gepraat. Jan kookte voor ons een semi-geïmproviseerd aziatisch gerecht dat heerlijk smaakte. Rina vertelde enthousiast over hoe goed het orgel gereviseerd was, en liet ons een stukje horen. Wat een enorm verschil, zo kan het orgel echt nog wel wat jaartjes mee!

Oh… al op…

Jan en Rina in Dwingeloo

Op maandagochtend sliepen we heerlijk uit. We stonden ontspannen op, aten samen een lekker ontbijt. en besloten toen om er nog even uit te gaan. We reden naar Dwingeloo om daar een kop koffie te gaan drinken. Dwingeloo zag er weer heerlijk pittoresk uit, en de koffie smaakte lekker. We kwamen nog een oude bekende tegen, Martijn, die met de scouting op stap was. We bleven best een tijdje plakken in het cafeetje, maar reden toen terug naar Hoogeveen. Tegen twee uur gingen David en ik weer terug naar Den Haag, en we hadden nog even een rustig avondje voordat we de volgende dag weer moesten werken. Wat waren het gezellige dagen!

Weekend Frankenau

Meilindis — Sun, 13 Apr 2014 21:21:53 +0000

Het was alweer bijna een jaar geleden dat we in Frankenau waren… wat vliegt de tijd! We wilden graag weer eens wat tijd met Herman en Ria doorbrengen, dus spraken we af om samen een lang weekend naar Huis 64 te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Op donderdagmiddag reden David en ik naar Hoogeveen, we dronken samen een kop koffie, en vervolgens reden we met de auto van Herman en Ria naar Duitsland.

Het kinderzitje zat nog achterin, dat was blijkbaar erg moeilijk los te maken. Herman en Ria zaten achterin en bleven volhouden dat ze heel comfortabel zaten. David reed en genoot van de cruise control. We stopten onderweg een paar keer om even iets te eten of drinken, en om onze benen te strekken.

Brötchen

Ja, we zijn in Duitsland

Kaffee!

Na een voorspoedig reis kwamen we zo tegen half tien aan. We maakten de kachel aan, want het was wat fris, en zaten nog heel even voordat we, toch wel vermoeid, naar bed gingen. We sliepen heerlijk, het is er ontzettend stil en donker.

Vrijdagmorgen haalde David broodjes in het dorp. We ontbeten samen en daarna werd er gewerkt. Ria haalde de grasmaaier tevoorschijn en ging het onkruid te lijf. Het was zonnig, en zolang je in de zon en uit de wind was was het ook lekker warm. Ik bleef even binnen zolang er gemaaid werd, want ik merkte dat ik best last had van hooikoorts. Er zaten zoveel meer pollen in de lucht dan aan zee…

Zoals altijd…

Wat is het kaal geworden…

Paasversiering

We deden het verder rustig aan die dag. David probeerde de nieuwe decoder te installeren, wat lukte, maar we kregen geen zenders te zien. Uiteindelijk reden we even naar het dorp om met de schotelman te praten, en hij kwam er even naar kijken (nadat we Harrie’s naam hadden laten vallen…). Het bleek dat we niet de juiste kop op de schotel hadden zitten. Helaas pindakaas, dit weekend geen tv. Ria maakte zuurkool voor ons, en dat smaakte heerlijk. Die avond zaten we samen te kletsen, Ria en ik breiden wat, en we genoten van elkaars gezelschap.

Herman

Bellen met Nederland voor schotelondersteuning…

Vakwerk

De paashazen van Frankenau

Zaterdagochtend wandelden Ria en David naar het dorp om broodjes te halen. Ik sliep uit, had nog steeds hoofdpijn, net als gisteren, al was het iets beter. Na een ibuprofen begon het gelukkig weg te trekken.

Die Brötchen sind da!

Denk het geluid van de bijen erbij…

De bomen die nu niet meer om het huis staan…

Alles is zo groen!

Wandelen richting dorp

De paarden

Zo mooi…

Heuvelland

Poserende boompjes

Extreem enthousiaste bloesem

The hills are alive…

We ontbeten binnen, maar gingen daarna al snel buiten zitten, aangezien het alweer zulk mooi weer was. Kopje koffie erbij en het kon niet meer stuk. Ik pakte mijn spintolletje en genoot van het uitzicht terwijl ik ook nog lekker aan het spinnen was. We wandelden nog een rondje door en om het park, ook erg lekker met dit weer. Het park was vrijwel uitgestorven.

Spinnen bij een mooi uitzicht

Die middag gingen we op visite bij Harry en Marijke. Hun terras was vernieuwd en dat was erg mooi geworden. Ze hadden nu meerdere leuke zitjes, afhankelijk van het weer en de tijd van de dag. De kersenbomen stonden in bloei en beloofden een rijke oogst later dit jaar, als alles tenminste mee bleef zitten.

Wat een weelde!

Woody wil met David spelen

We dronken een kop koffie en even later kwam de bubbeltjeswijn tevoorschijn. Hapjes erbij, Marijke maakte nog lekkere broodjes in de oven (afbakbroodjes met daarop ui, paprika, kaas, tomaat en chili – heerlijk!) en we verhuisden naar het zitje bij de haard toen de zon weg ging. Het werd wel kil opeens.

Zum Wohl!

Het is altijd erg makkelijk om lang te blijven plakken bij Harry en Marijke, ze zijn zo vriendelijk en gastvrij, dus we zaten er best een tijdje. Ik liep nog even met Marijke naar boven om haar spinnewiel te bekijken – zij heeft ook gesponnen vroeger, maar dan rechtstreeks uit de vacht, waar ik gewassen/geverfde wol gebruik. Leuk!

We vertrokken richting Waldecker Hof, want we wilden nog samen uit eten gaan. Al bij binnenkomst zagen we een heel aparte lolbroek aan de bar zitten die mogelijk iets teveel op had, en zeker ietwat te joviaal contact zocht. Langs hem heen lopend zagen we dat hij een behoorlijk bouwvakkersdécolleté had, niet erg aangenaam om naar te kijken.

Het was druk, en we schoven aan aan een tafel tussen een Belgisch gezinnetje en wat knorrige locals. Onze vriend aan de bar zocht contact met mensen aan een tafel aan de andere kant van de taveerne, en probeerde praatjes aan te knopen met vreemden. Gelukkig niet met ons.

We bestelden, Ria nam natuurlijk een forel, en Herman en ik een Rumpsteak met Zwiebeln. David nam een Rumpsteak met kruidenboter. Het smaakte allemaal weer lekker. We namen dit keer geen toetje, want Ria had nog wel wat tiramisu-ijs in de vriezer… dacht ze. Nee hoor. Dát mocht ze natuurlijk de rest van het weekend horen!

Zondagmorgen ontbeten we, en daarna begonnen we met inpakken en schoonmaken. Als alles gedaan is zit je toch wat lekkerder. Dat deden we dan ook, met een kopje koffie en een stukje Bienenstich, opnieuw buiten in het zonnetje. Wat ontzettend heerlijk om die rust om je heen te voelen. Wat is het er toch mooi.

Koffie… natuurlijk!

We reden redelijk op tijd weer terug naar Nederland. David reed opnieuw. De reis ging weer voorspoedig. We namen afscheid van Herman en Ria en stapten in onze eigen auto. Dat was weer even wennen… Toen we in de buurt van Amersfoort waren begon het te kriebelen, en we gingen nog eventjes bij Peter en Lilian op bezoek. Een uurtje. Dat was fijn, het was al lang geleden! Uiteindelijk waren we tegen half elf weer thuis.

Familiedagje

Meilindis — Mon, 30 Dec 2013 14:21:58 +0000

Gisteren gingen we een dagje naar Hoogeveen om de familie weer te zien. Met kerst waren we er natuurlijk niet bij, dus het was fijn om een dag gevonden te hebben waarop we toch even samen konden komen. We vertrokken tegen een uur of 9 naar Hoogeveen, met eerst nog een tankstop en een poging om onze bandenspanning te corrigeren (de machine was een beetje stuk: de slang was lek…).

Om half twaalf waren we bij Herman en Ria, en even later kwamen ook Ria en Seb (die was wezen logeren bij opa en oma) en Peter, Lilian, Flynn en Esther aan. Leuk! Lilian was eigenlijk een beetje ziek, maar was toch gekomen, gelukkig. We zaten al snel aan de koffie met hazelnoottaart, en brachten heel wat tijd door met bijkletsen, gezellig aan de grote eettafel. Ria had kippensoep gemaakt, en een salade en als toetje gepôcheerde stoofpeertjes. Smullen!

Het was druk en gezellig, en in de namiddag vertrokken Peter, Lilian, Seb en Flynn weer (en ze namen Esther mee). Wij bleven nog even plakken bij Herman en Ria, die we al best lang niet hadden gezien. Uiteindelijk gingen we tegen half tien weg, en ik had eigenlijk wel zin om nog even snel langs te gaan bij Jan en Rina. Het huis was verlicht, maar helaas, er deed niemand open. Ik belde, en ze bleken op bezoek te zijn bij Fake en Trijnie voor hun verjaardagen.

We reden even die kant op en konden zo aanschuiven met een drankje en een stukje taart. Het was leuk om Fake en Trijnie weer eens te zien, en fijn om Jan en Rina even een stevige knuffel te kunnen geven. Tegen half elf gingen we dan toch ècht weg, en we waren om 1 uur thuis, behoorlijk moe, maar wel erg blij met wat een fijne dag we hadden gehad. Wij boffen met zo’n fijne familie!

Dagje Den Haag

Meilindis — Sun, 06 Oct 2013 15:26:58 +0000

Gisteren vierden David en ik samen met onze ouders onze verjaardagen in Den Haag. Het was heel gezellig! Ze arriveerden mooi op tijd, tegen kwart voor elf, toen David en ik net thuiskwamen met de taart van de Hans en Frans. We dronken samen koffie/thee met een gebakje en zaten ontspannen in het zonnetje… ja, het was erg zonnig, dus het werd warm in de woonkamer!

We hadden het plan opgevat om naar het Haags Historisch Museum te gaan. We togen dus richting centrum, David en zijn ouders met de tram, en ik met mijn ouders met de auto. We ontmoetten elkaar weer op de Grote Markt, en wandelden op ons gemak door het centrum richting het Binnenhof. We kwamen bijna langs de Simon Lévelt, dus moesten we daar eigenlijk nog even heen… lekker Huismelange halen! Tegenover de Simon Lévelt zit de DOK, de kookwinkel van Den Haag, en laat die nou net uitverkoop hebben… tweede artikel 50% korting! Dat is niet niks, dus David en ik sloegen onze slag (een extra snijplankje, een grove rasp, een schilmesje en een mesbeschermer voor ons koksmes). Ook Jan en Rina kwamen wat leuks tegen: een pan van Le Creuset en een mooie snijplank. Er werd ook gekookt in de winkel, dus proefden we nog “Indiase sushi”, erg lekker (ter ere van het Indian Film Festival).

Eigenlijk hadden we intussen wel wat trek gekregen, dus we gingen naar Dudok om iets te eten en te drinken. Bijna allemaal bestelden we het Twaalfuurtje (een kopje soep, twee boterhammen, een kroket en een schaaltje eiersalade), Rina nam een brood(je) gezond en Jan een lekkere kop Soep van de dag. Het is leuk zitten bij Dudok, al is de akoestiek een beetje apart, het rumoer gonst werkelijk in je oren. Het is wel een heel mooi gebouw.

We besloten daarna om niet meer naar het museum te gaan (het was al bijna drie uur), maar om gewoon nog lekker wat door Den Haag te kuieren. We wandelden door het Binnenhof, als echte toeristen, en bewonderden de gebouwen. Het Mauritshuis werd verbouwd, en het zag er al goed uit. Volgend jaar gaat het weer open, en dan wil ik er een keer naartoe! We kwamen langs de sociëteit, en vroegen ons af of daar tegenwoordig al wel vrouwen naar binnen zouden mogen.

We liepen langs de Hofvijver weer terug naar het Spui en genoten van de Prelude uit de eerste cellosuite van Bach – gespeeld op saxofoon – op de achtergrond. Het weer was wonderbaarlijk goed na een natte septembermaand, het was tegen de twintig graden! We genoten van het zonnetje en de ontspannen atmosfeer.

We liepen naar de Haagse Bluf, waar zich naar verluidt een mooi dakterras bevindt, en we besloten dat eens te gaan bekijken. Het was inderdaad een leuke plek om te zitten, nog lekker in de zon, en we dronken een kopje koffie of iets anders met een videoscherm met Charlie Chaplin (als Hitler) op de achtergrond. We waren intussen allemaal wel een beetje gaar, dus we gingen terug naar huis.

Thuisgekomen kletsten we nog wat verder over van alles en nog wat, en David en ik besloten om onze ouders te trakteren op Turkse Pizza van de Blauwe Fiets. We lieten het bezorgen, wel zo handig, dan hoefden we niet in de snackbar te wachten, maar konden we gewoon thuisblijven. Volgens mij vond iedereen het lekker, er werd al druk op internet gezocht of er in Hoogeveen ook een Turk zat die dit verkocht (het antwoord is ja, aan de Grote Kerkstraat).

Tegen half acht reden onze ouders weer terug naar huis. Wat was het een leuke, ontspannen dag met zijn zessen!

Hoogeveen

Meilindis — Mon, 16 Oct 2006 12:06:16 +0000

Vrijdagavond laat kwam ook David aan in Hoogeveen. Hij had veel file gehad en er daardoor 3,5 uur over gedaan! Maar beter laat dan nooit. Al waren we allebei erg moe, we vonden het wel erg leuk om even onze ouders te zien. We praatten vrijdagavond nog lang na. Op zaterdag zouden we gaan koffiedrinken bij Davids ouders. Ook Esther en David waren daar, gezellig. Leuk, zo even bijkletsen.

We zouden tegen een uurtje of een weer richting mijn ouders, maar vonden rond die tijd nog wat leuke fotoalbums, en bleven nog even plakken. Nog even de autoruit schoonmaken en toen gingen we weer naar de Kanaalweg. Mijn ouders zaten al in de auto op ons te wachten en we reden meteen door naar Noordwolde, waar we brood zouden gaan kopen bij de Echte Warme Bakker. Tja, het was wat koud, dus ik besloot ons allemaal maar op een saucijzebroodje te trakteren. Hmmm!

We zouden eigenlijk nog een eindje gaan wandelen, maar we besloten om eens te gaan kijken in De Hoeve, het dorpje waar mijn ouders later begraven zullen worden. David was daar nog nooit geweest, en we waren nu toch in de buurt. De begraafplaats was zoals ik me herinnerde, overal eikels (ik heb er ooit leren eikeldopjes fluiten) en erg klein en rustig. Her en der verspreid liggen familieleden van mij begraven, dat mag mijn moeder nog een keertje uittekenen, want sommige namen zeggen me niet zo veel. Mijn vader haalde even wat onkruid weg bij de stenen van mijn grootouders.

We reden via de toeristische route weer naar huis, waar we besloten om samen uit eten te gaan. De keus viel op het Balkanrestaurant Sofra aan de Grote Kerkstraat. Het was alweer lang geleden dat ik daar was geweest en David was er zelfs nog nooit geweest. We namen ons favoriete gerecht, Selsko Meso, dat bestaat uit drie soorten vlees (gehaktballetjes, stukjes varkensvlees en spekjes) in een witte wijnsaus met champignonnetjes, met daarbij rijst, gefrituurde aardappelschijfjes, koolsalade en twee sauzen. Heerlijk! En gezellig!

Na het eten gingen David en ik gauw met de auto weer naar Den Haag, zodat we op zondag nog even een rustig dagje voor onszelf zouden hebben. Tegen kwart over tien waren we thuis, netjes dus. En de volgende afspraak met onze ouders is alweer over drie weken, dus dat is leuk!

De begrafenis

Meilindis — Mon, 16 Oct 2006 11:53:46 +0000

Afgelopen vrijdag werd mijn tante Aly begraven. Albert had mij gevraagd of ik het Ave Maria van Bach-Gounod zou willen zingen. Nou, willen wel, maar ik moest nog zien of ik het zou kunnen. Op donderdagmiddag, toen ik terug was uit Maastricht, heb ik mezelf opgenomen op een cd’tje, zodat, als ik het niet zou kunnen zingen, we het cd’tje zouden kunnen draaien.

Vrijdag zou ik om 9.08 uur de trein nemen. De auto zag ik niet zo zitten, in verband met file. Maar op het station aangekomen bleek mijn trein te zijn uitgevallen door een ontsporing bij Woerden! Een trein later zou wel rijden, maar dan ook veel vaker stoppen. Ik besloot die toch maar te nemen, en na nog twee keer overstappen en een uur vertraging kwam ik aan in Hoogeveen. Mijn ouders pikten me op van het station en we reden meteen door naar Sleen.

Ik kende het kerkje van vroeger, heb er wel vaker concerten gezongen. Rina en ik speelden het Ave Maria even door. Het klonk daar mooi, vrij veel galm. De eerste familieleden arriveerden en het grote condoleren begon. Iedereen zag er erg aangeslagen uit, natuurlijk, en ik voelde me ook wel emotioneel worden. Het liefst zou ik naar buiten gaan, waar al die gevoelens niet zo hingen, maar dat kon natuurlijk niet.

De dienst begon. Het was geen kerkdienst, maar een heel persoonlijk geheel. Er was steeds een afwisseling tussen een gesproken woord en muziek. De andere muziek was eigenlijk allemaal op cd. Vrij aan het eind kwam het Ave Maria. En ik ben er nog steeds erg blij om dat ik het heb gekund. Albert was er zichtbaar erg gelukkig mee en ook van de rest van de familie heb ik veel positieve reacties gehad. Zo had ik het gevoel dat ik, ondanks alles, toch iets kon doen.

Aly werd naar buiten gebracht door haar acht broers en zussen. Dat zag er erg indrukwekkend uit. Ze kreeg een plekje ergens achteraan op de begraafplaats. Iedereen nam een witte roos mee om op het graf te leggen. Bij het graf aangekomen bleek, dat de bekisting van het graf te klein was voor de kist. Deze kon dus niet naar beneden zakken. Erg pijnlijk, maar gelukkig nam bijna iedereen het goed op. Zoals een van haar zoons zei, “ze wil nog niet”. Waarschijnlijk had Aly er zelf smakelijk om kunnen lachen.

We bleven nog voor koffie en spraken met veel familieleden. Het was een fijn gevoel dat iedereen zo warm was naar elkaar toe. Het is een hechte familie en zoiets versterkt de band alleen maar. We gingen als laatsten weg en hielden een goed gevoel over aan deze herdenking.

In memoriam Aly Cornelis-Everts

Meilindis — Mon, 09 Oct 2006 08:12:21 +0000

Afgelopen zaterdag is mijn tante Aly, de oudste zus van mijn vader, overleden. Ze is 63 jaar geworden. Al een hele tijd was ze ziek, ze had namelijk kanker. Eerst borstkanker, maar na de operatie bleek dat er uitzaaiingen waren in haar hersenen en botten. Ze heeft haar laatste week thuis doorgebracht, met een morfinepompje om de enorme pijn, die ze had, toch wat te proberen te verlichten.

Het voelt heel onwerkelijk dat ze dood is. Iemand van de generatie van mijn ouders. Dat komt opeens heel dichtbij. Mijn ouders kwamen zaterdag net terug van vakantie en een uurtje later ging de telefoon met dit bericht. Zij zijn erg aangeslagen natuurlijk. Aly is de eerste. Haar vijf zussen en drie broers kwamen gistermiddag bij elkaar om alles te regelen. Ze wordt aanstaande vrijdag begraven.

Toen ik nog heel klein was gingen we elk jaar op vakantie in het huis van Aly en Albert in Emmen. Van daaruit lekker fietsen en naar de dierentuin, en niet te vergeten spelen bij de “sproeiers”. We pasten op hun kat en aten de kattenbrokjes mee (ja, we waren nog erg klein). We sliepen in de slaapkamers van Bertin en Rolf, hun kinderen. Een gewoon, leuk gezin. En nu is de moeder weggevallen. Het had ook ons gezin kunnen overkomen. Ik wens Albert, Bertin en Rolf heel veel sterkte toe.

It’s your birthday! Happy birthday!!

Meilindis — Wed, 13 Sep 2006 00:00:16 +0000

ER IS ER EEN JARIG, HOERA, HOERA, DAT KUN JE WEL ZIEN DAT IS DAVID! DAT VINDEN WIJ ALLEN ZO PRETTIG JAJA, EN DAAROM ZINGEN WIJ BLIJ (BLIJ BLIJ BLIJ): HIJ LEVE LANG, HOERA, HOERA, HIJ LEVE LANG, HOERA, HOERA, HIJ LEVE LANG, HOERA, HOERA!
LANG ZAL HIJ LEVEN, LANG ZAL HIJ LEVEN, LANG ZAL HIJ LEVEN IN DE GLORIA, IN DE GLORIA, IN DE GLORIA!
HIJ LEVE HOOG, HIJ LEVE HOOG, HIJ LEVE HOOG, HIJ LEVE HOOG, ZO HOOG, ZO HOOG, HIJ LEVE HOOG!

David is vandaag jarig, hij is 28 jaar geworden! Gefeliciteerd!!! Alleen moet hij gewoon werken, helaas, dus geen grote beachparty… waarschijnlijk gaan wij over een poosje samen onze verjaardagen vieren! David is tegen zes uur weer thuis, dus als je nog wilt bellen…!

Een weekend met familie

Meilindis — Tue, 05 Sep 2006 13:59:02 +0000

Afgelopen weekend zijn David en ik weer eens gezellig in Hoogeveen geweest. Aangezien onze beider ouders allebei in Hoogeveen wonen, is het doorgaans onvermijdelijk om bij beiden ook even langs te gaan. Deze keer zouden we eerst een middagje bij Davids ouders vertoeven. Toen we daar aankwamen bleken ook Esther en Peter en Lilian daar te zijn, volle bak dus! En het was erg warm buiten, in tegenstelling tot in Den Haag, dus ik was erg overdressed in mijn truitje met col en de dikke panty onder mijn rok… Dus even de kleding wat aangepast en toen was het een stuk beter uit te houden. Peter en Lilian waren net terug van hun vakantie in Italië en dus konden we hun foto's bewonderen. Het zag er erg aantrekkelijk uit! En de appeltaart met appeltjes uit Frankenau was ook erg goed te eten! Leuk ook, hoe je altijd zo weer verder kletst met elkaar!

In de namiddag gingen we door naar mijn ouders, waar we gezellig zouden gaan barbecuën. Daar aangekomen bleken de plannen ietsje veranderd, omdat het waarschijnlijk zou gaan regenen, en dus gingen we fonduën (in olie, niet in kaas). En niet alleen met mijn ouders, nee, ook een bevriend stel kwam meeëten en had de (2) kinderen meegenomen. Opnieuw volle bak! Maar het smaakte goed en het was leuk. Natuurlijk moesten eerst even de fondue-regels weer worden opgehaald, die wij als klein kind al van onze ouders hadden geleerd…

Na de fondue bekeken we toevallig samen nog wat oude foto's en ansichtkaarten, heel grappig was dat je vroeger blijkbaar geen adres op de kaart hoefde te zetten, maar alleen maar de naam en de woonplaats, en het kwam gewoon aan! De vrienden gingen niet al te laat weg, zodat wij ook nog een poosje met zijn viertjes konden kletsen. Dat poosje werd vrij lang en tegen half twee gingen we maar eens naar bed.

Op zondagmorgen gingen we na het ontbijt richting Davids oma in Slagharen, waar we zouden lunchen. Ze zag er naar omstandigheden wel goed uit, maar was duidelijk erg verdrietig. Geen wonder ook natuurlijk. Gelukkig heeft ze wel heel veel steun aan haar gezin, er is nog geen dag voorbij gegaan of er kwam wel iemand op bezoek en dat doet haar zichtbaar goed. Na het eten gingen we weg, zodat ze nog even een dutje kon doen, maar eenmaal in de auto voelde het toch een beetje aan alsof we haar in de steek lieten. We gaan er echt eens vaker langs, namen we ons voor.

Net een uurtje weer terug te zijn in Den Haag, ging de telefoon, en het was Ruud! We hebben wel een uur zitten praten en het was leuk om elkaar weer eens te spreken. Jammergenoeg was de lijn niet zo goed, af en toe vielen er stukjes weg en er zat een duidelijke vertraging in. Ik denk dat we de volgende keer maar eens Skype gaan proberen, als hij dat geïnstalleerd heeft, dat zou nogal geld besparen, en ik denk niet dat de kwaliteit van het geluid veel slechter zal zijn. Ik heb dus zo ongeveer onze hele familie gezien of gesproken in dit weekend! Eigenlijk alleen Elizabeth niet, maar die ga ik een andere keer eens bellen.

Rouw

Meilindis — Tue, 25 Jul 2006 17:11:19 +0000

Afgelopen vrijdag zaten David en ik net bij het uitzendbureau, toen David een sms kreeg: zijn opa van moederskant was die nacht overleden. We waren natuurlijk erg geschrokken, hij was al wel oud (81 jaar), maar het kwam toch vrij onverwacht, hij was niet ziek ofzo. David probeerde zijn ouders te pakken te krijgen, maar ze namen de telefoon niet op, er is op zo’n moment ook zoveel te regelen.

Het hield ons de hele tijd bezig, ‘s middags gingen we op kraamvisite bij Eva, wat erg gezellig was, maar ook wel een beetje dubbel. ‘s Avonds kregen we Davids moeder te pakken en hoorden we hoe het gegaan was: opa had zich ‘s nachts niet zo goed gevoeld en had een van zijn dochters gebeld die in de buurt woonde of ze even kon komen. Zij vertrouwde het niet helemaal en nam haar man mee, en toen ze aankwamen was opa al overleden. Hij lag op de grond naast de telefoon en heeft waarschijnlijk niet geleden, het ging erg snel. De andere kinderen werden gebeld en opa werd op de bank gelegd. Oma heeft erg lang bij hem gezeten, net als de kinderen, en opa lag er erg vredig bij. Helaas kon hij echter door het warme weer niet thuis worden opgebaard, dat had hij graag gewild. Gelukkig was er genoeg gelegenheid om opa op te zoeken in de aula.

Op zondag gingen David en ik naar Hoogeveen. ‘s Morgens vroeg reden we weg en we pikten Esther op in Utrecht. Onderweg werden we al gebeld dat we snel moesten komen, aangezien de kist op korte termijn gesloten zou moeten worden, in verband met het ontbindingsproces dat door de hitte behoorlijk versnelt. Zo tegen half een waren we in Hoogeveen en we gingen met het hele gezin bijna meteen door naar Slagharen, naar oma.

Ik zag er wel wat tegenop, je komt dan de hele familie tegen in zijn verdriet en ik wist absoluut niet wat ik kon verwachten. Gelukkig had ik daarin steun aan Lilian, die een beetje in een zelfde soort positie zat als ik: opa niet erg goed gekend hebben, maar natuurlijk wel enorm geraakt worden door het verdriet van de mensen van wie je houdt. Iemand die dichtbij je staat verdrietig zien is vaak erger dan dat je het zelf bent. Gelukkig was de sfeer in Slagharen erg goed, er was ruimte voor zowel verdriet als voor lachen om verhalen over vroeger. Zo ongeveer alle kinderen waren daar (opa en oma hebben elf kinderen), al waren wij op dat moment de enige kleinkinderen.

Helaas konden we opa uiteindelijk niet meer zien. Wel gingen we nog wat voorbereiden voor de begrafenismis. Ik was namelijk gevraagd om het Ave Maria van Bach-Gounod te zingen en ook Jochem te begeleiden op de piano, dus we moesten even naar de piano kijken en zo nog wat dingen. Sowieso moest er erg veel geregeld worden, Ria was veel weg, overleggen over de invulling van de mis, het voorbereiden van de wake van maandagavond en natuurlijk praten over opa, herinneringen ophalen. En daarbij komt nog de zorg voor oma, die immers invalide is en dus eigenlijk helemaal niet meer zelfstandig in haar huis kan blijven wonen.

Heel vreemd voelde het ook dat Davids moeder die dag jarig was, dat was wel heel erg dubbel natuurlijk, al mag je ook het leven nog steeds vieren, ook al is de dood ook aanwezig. We hebben nog wel taart gegeten en ‘s avonds met het hele gezin heerlijk gegeten. De verhalen kwamen los en we zaten tot laat op de avond te praten over wat ons bezighield. Ook moest er een tekst bedacht worden die namens David, Peter en Esther zou worden voorgelezen in de wake en in de dienst. Dat was nog wel moeilijk, want hoe zeg je in weinig woorden wat iemand voor je betekende?

Op maandagavond was ‘s avonds de wake in de kerk. Er waren erg veel mensen. Erg bijzonder was dat er ook familie van Hermans kant aanwezig was. Hartverwarmend. Tijdens de persoonlijke momenten van de wake, zoals de voorbeden, waarin de teksten van de kleinkinderen werden gelezen, kwamen de emoties los. Het mooie was dat iedereen iets essentieels zei, maar dat alles bij elkaar een compleet plaatje gaf van wat opa betekende. Ik had van de rest van de wake toch nog een persoonlijker geheel verwacht, want eigenlijk was de wake bijna een kerkdienst, maar er waren wel erg ontroerende momenten.

Opnieuw zaten we nog lang te praten in de tuin. Er is zoveel te zeggen en te delen. We sliepen laat, en de volgende ochtend was de begrafenis om half elf. Ik wilde er een uurtje eerder zijn om in te zingen en om het stuk van Jochem nog even samen door te spelen. Tegen tien uur was de hele familie aanwezig en om half elf zat de kerk opnieuw erg vol. De mis was vrij algemeen vond ik, maar er waren ook persoonlijker momenten, met name opnieuw de voorbeden, de teksten van de kinderen en de muziek. Ik wilde ontzettend graag mooi zingen vandaag, maar was ook wat bang dat de geladen sfeer mij teveel zou meenemen. Uiteindelijk was ik best wat shaky bij het zingen en met name erna, maar het was toch goed en de mensen begonnen zelfs te klappen. Daar werd ik wel een beetje door overvallen, want dit ging niet om mij maar om opa. Maar als zoiets spontaan gebeurt is het ergens ook wel weer goed.

Na de mis gingen we opa begraven op het kerkhof naast de kerk. Met name Annie’s woorden raakten me, zij legde de nadruk op de steun die opa en oma elkaar gaven. Dan besef je weer wat een enorm gemis het moet zijn om na 56 jaar huwelijk opeens weer alleen te zijn, alleen in je bed te liggen, wetend dat hij echt nooit meer terugkomt. Dat schiet gewoon recht je hart in. We namen afscheid en het voelde vreemd om de kist in een open graf achter te laten.

We dronken nog koffie in een restaurantje in de buurt en daar was ook gelegenheid tot condoleren. Er leek wel geen einde te komen aan de rij van mensen die hun medeleven wilden laten blijken. Dat was wel erg mooi, en ook dat het zulk mooi weer was. Er werd veel gepraat, maar ook gelachen. Veel mensen bedankten me voor het zingen, ze hadden het erg mooi gevonden. Ik vond het juist heel fijn dat ik in de gelegenheid was om iets te doen, iets te doen waar mensen misschien op dat moment iets aan hadden. Het geheel was wat telde en dat was erg goed. En de familie is hecht, iets om heel wijs mee te zijn. En uiteindelijk overwint dat, het leven, waar opa nog steeds deel van uitmaakt voor heel veel dierbaren.