Vakantie – Dag dag!

Weekend Frankenau

Meilindis — Sun, 13 Apr 2014 21:21:53 +0000

Het was alweer bijna een jaar geleden dat we in Frankenau waren… wat vliegt de tijd! We wilden graag weer eens wat tijd met Herman en Ria doorbrengen, dus spraken we af om samen een lang weekend naar Huis 64 te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Op donderdagmiddag reden David en ik naar Hoogeveen, we dronken samen een kop koffie, en vervolgens reden we met de auto van Herman en Ria naar Duitsland.

Het kinderzitje zat nog achterin, dat was blijkbaar erg moeilijk los te maken. Herman en Ria zaten achterin en bleven volhouden dat ze heel comfortabel zaten. David reed en genoot van de cruise control. We stopten onderweg een paar keer om even iets te eten of drinken, en om onze benen te strekken.

Brötchen

Ja, we zijn in Duitsland

Kaffee!

Na een voorspoedig reis kwamen we zo tegen half tien aan. We maakten de kachel aan, want het was wat fris, en zaten nog heel even voordat we, toch wel vermoeid, naar bed gingen. We sliepen heerlijk, het is er ontzettend stil en donker.

Vrijdagmorgen haalde David broodjes in het dorp. We ontbeten samen en daarna werd er gewerkt. Ria haalde de grasmaaier tevoorschijn en ging het onkruid te lijf. Het was zonnig, en zolang je in de zon en uit de wind was was het ook lekker warm. Ik bleef even binnen zolang er gemaaid werd, want ik merkte dat ik best last had van hooikoorts. Er zaten zoveel meer pollen in de lucht dan aan zee…

Zoals altijd…

Wat is het kaal geworden…

Paasversiering

We deden het verder rustig aan die dag. David probeerde de nieuwe decoder te installeren, wat lukte, maar we kregen geen zenders te zien. Uiteindelijk reden we even naar het dorp om met de schotelman te praten, en hij kwam er even naar kijken (nadat we Harrie’s naam hadden laten vallen…). Het bleek dat we niet de juiste kop op de schotel hadden zitten. Helaas pindakaas, dit weekend geen tv. Ria maakte zuurkool voor ons, en dat smaakte heerlijk. Die avond zaten we samen te kletsen, Ria en ik breiden wat, en we genoten van elkaars gezelschap.

Herman

Bellen met Nederland voor schotelondersteuning…

Vakwerk

De paashazen van Frankenau

Zaterdagochtend wandelden Ria en David naar het dorp om broodjes te halen. Ik sliep uit, had nog steeds hoofdpijn, net als gisteren, al was het iets beter. Na een ibuprofen begon het gelukkig weg te trekken.

Die Brötchen sind da!

Denk het geluid van de bijen erbij…

De bomen die nu niet meer om het huis staan…

Alles is zo groen!

Wandelen richting dorp

De paarden

Zo mooi…

Heuvelland

Poserende boompjes

Extreem enthousiaste bloesem

The hills are alive…

We ontbeten binnen, maar gingen daarna al snel buiten zitten, aangezien het alweer zulk mooi weer was. Kopje koffie erbij en het kon niet meer stuk. Ik pakte mijn spintolletje en genoot van het uitzicht terwijl ik ook nog lekker aan het spinnen was. We wandelden nog een rondje door en om het park, ook erg lekker met dit weer. Het park was vrijwel uitgestorven.

Spinnen bij een mooi uitzicht

Die middag gingen we op visite bij Harry en Marijke. Hun terras was vernieuwd en dat was erg mooi geworden. Ze hadden nu meerdere leuke zitjes, afhankelijk van het weer en de tijd van de dag. De kersenbomen stonden in bloei en beloofden een rijke oogst later dit jaar, als alles tenminste mee bleef zitten.

Wat een weelde!

Woody wil met David spelen

We dronken een kop koffie en even later kwam de bubbeltjeswijn tevoorschijn. Hapjes erbij, Marijke maakte nog lekkere broodjes in de oven (afbakbroodjes met daarop ui, paprika, kaas, tomaat en chili – heerlijk!) en we verhuisden naar het zitje bij de haard toen de zon weg ging. Het werd wel kil opeens.

Zum Wohl!

Het is altijd erg makkelijk om lang te blijven plakken bij Harry en Marijke, ze zijn zo vriendelijk en gastvrij, dus we zaten er best een tijdje. Ik liep nog even met Marijke naar boven om haar spinnewiel te bekijken – zij heeft ook gesponnen vroeger, maar dan rechtstreeks uit de vacht, waar ik gewassen/geverfde wol gebruik. Leuk!

We vertrokken richting Waldecker Hof, want we wilden nog samen uit eten gaan. Al bij binnenkomst zagen we een heel aparte lolbroek aan de bar zitten die mogelijk iets teveel op had, en zeker ietwat te joviaal contact zocht. Langs hem heen lopend zagen we dat hij een behoorlijk bouwvakkersdécolleté had, niet erg aangenaam om naar te kijken.

Het was druk, en we schoven aan aan een tafel tussen een Belgisch gezinnetje en wat knorrige locals. Onze vriend aan de bar zocht contact met mensen aan een tafel aan de andere kant van de taveerne, en probeerde praatjes aan te knopen met vreemden. Gelukkig niet met ons.

We bestelden, Ria nam natuurlijk een forel, en Herman en ik een Rumpsteak met Zwiebeln. David nam een Rumpsteak met kruidenboter. Het smaakte allemaal weer lekker. We namen dit keer geen toetje, want Ria had nog wel wat tiramisu-ijs in de vriezer… dacht ze. Nee hoor. Dát mocht ze natuurlijk de rest van het weekend horen!

Zondagmorgen ontbeten we, en daarna begonnen we met inpakken en schoonmaken. Als alles gedaan is zit je toch wat lekkerder. Dat deden we dan ook, met een kopje koffie en een stukje Bienenstich, opnieuw buiten in het zonnetje. Wat ontzettend heerlijk om die rust om je heen te voelen. Wat is het er toch mooi.

Koffie… natuurlijk!

We reden redelijk op tijd weer terug naar Nederland. David reed opnieuw. De reis ging weer voorspoedig. We namen afscheid van Herman en Ria en stapten in onze eigen auto. Dat was weer even wennen… Toen we in de buurt van Amersfoort waren begon het te kriebelen, en we gingen nog eventjes bij Peter en Lilian op bezoek. Een uurtje. Dat was fijn, het was al lang geleden! Uiteindelijk waren we tegen half elf weer thuis.

Kerst in München

Meilindis — Sat, 28 Dec 2013 15:48:44 +0000

Dit jaar hebben David en ik kerst gevierd in München bij Ruud, Elizabeth, Jonathan en Isabel! Het was alweer 2,5 jaar geleden dat we elkaar voor het laatst in levenden lijve zagen – Jonathan was toen bijna 1 en Isabel was er nog niet. We hebben wel geprobeerd om eerder af te spreken, maar er kwam telkens iets tussen. Maar deze keer niet!

We vertrokken dinsdag om half negen naar de tram, toen namen we de trein naar Schiphol, en om 11 uur zouden we vliegen. Het was stormachtig, maar gelukkig ging onze vlucht gewoon. Het opstijgen was wel een beetje onrustig, maar toen we eenmaal door het wolkendek heen braken was het een soepele vlucht met een fijne geleidelijke landing.

We namen de S-Bahn naar München zelf, en daarna naar Unterhaching, liepen naar het huis en daar stond de hele familie al in de tuin! Jonathan was heerlijk aan het spelen op zijn loopfiets – er stonden pijlen en verkeersborden op de grond getekend en hij had de Bobbycar achter zijn fiets gebonden met een touwtje (oftewel een string) – die viel natuurlijk steeds om en dan was het “wil je mijne string aan die bobbycar doen?” (of iets
dergelijks). Jonathan spreekt natuurlijk Duits, Engels en Nederlands, en dat loopt soms een beetje door elkaar, al kan hij al heel bewust omschakelen.

Lekker spelen in de box!

Ruud

Kitty-cat met de muts van Jonathan op…

Geconcentreerd op Cars 2

Isabel kan al bijna los staan!

Het was heel fijn om elkaar weer te zien! Isabel meldde zich ook al snel (zij lag te slapen toen we aankwamen) en toen was de familie Everts compleet. Er stond een mooie kerstboom in huis, en ook de stockings hingen al, in afwachting van kerst. Wij voegden onze cadeautjes toe, en Jonathan hield zich heel goed in (hij wilde natuurlijk uitpakken) – nog één nachtje geduld!

De kinderen gingen mooi op tijd naar bed, om zes uur lagen ze, en daarna hadden wij de avond voor onszelf. Elizabeth kookte lekkere pasta voor ons, we kletsten een beetje bij en speelden een paar potjes Dominion. Leuk!

Op kerstmorgen werden we al vroeg wakker, vooral Isabel… maar tegen zeven uur stond Jonathan in de kamer: “Goedemorgen!” en was het tijd om de pakjes open te maken. Hij wist precies welke hij het eerst wilde: het grote pak waar een mooie set rails in bleek te zitten! De andere cadeautjes waren een tijdje niet meer interessant, maar uiteindelijk werden ze natuurlijk toch opengemaakt. Hij kreeg ook een knappe paarse auto uit “Cars”: zijn geliefde Holly Shiftwell. En nog meer auto’s, en glow-in-the-dark-sterren en -planeten voor in zijn slaapkamer. Van mij lag er voor hem een muts met een trein erop onder de boom, die viel ook in de smaak (en gelukkig paste hij).

Tijd voor cadeautjes!

Wat zou erin zitten?

Cadeautjes uitpakken met mama’s hulp

Nieuwe rails! Daar moet mee gespeeld worden!

De spoorwegovergang heeft Ruud zelf gemaakt!

Een grote doos uit Nederland, vol nostalgische produkten…

Gezellig bij oom David op schoot!

Wat zou er in de stocking zitten?

Met de nieuwe muts op verder spelen!

Voor Isabel had ik een Jacobus gebreid, en het aapje werd meteen met een lachje begroet! Isabel heeft de neiging om heel letterlijk de kat uit de boom te kijken: ze observeert de hele tijd, zonder veel respons te geven, totdat ze je vertrouwt, en dan komen de lachjes en de kreetjes. Jacobientje kon rekenen op lachjes, en haar staart smaakt blijkbaar heel lekker!

Dat smaakt lekker, zo’n apenstaartje!

En een apenpootje ook!

Voor Ruud had ik ook een muts gebreid, en voor Elizabeth een cowl. Wij kregen feestelijke tasjes met daarin Unterhaching-mokken met chocolaatjes erin, en een mooie tekening van Jonathan.

We maakten ‘s middags een wandelingetje naar de recycling, Jonathan op zijn loopfietsje en met een helm op, Ruud met Isabel in de kinderwagen, en Elizabeth joggend naast Jonathan. Wat kan dat jongetje al snel zijn! Het was lekker weer, niet te koud, en fijn om even een frisse neus te halen.

Jonathan met muts èn helm!

Immer die Holländer mit den Holzschuhen!

Lekker warm met mama’s zelfgebreide muts op!

Fietsen bij de recycling

Ruud met zijn nieuwe muts

Jonathan bij de voordeur

Isabel en Elizabeth

Elizabeth krijgt wat extra lichaamsbeweging…

Tja, je bent in Duitsland of niet…

Ik pakte mijn spintolletje en ging een beetje spinnen, en Ruud en Elizabeth waren meteen geïnspireerd. Ruud dook de kelder in en bleek tegenwoordig als hobby graag hout te bewerken, en zo’n tolletje is dan natuurlijk heel interessant! Een tijdje later kwam hij weer boven en had hij van appelhout zelf een turks tolletje gemaakt! Superknap! Hij liet ook een scheepje zien dat hij had gemaakt, heel mooi, en dat mocht ik meenemen! Echt heel lief, en het betekent veel voor me, ik houd zo van handgemaakte dingen, zeker met een verhaal!

Een scheepje dat door Ruud is gemaakt!

En zijn eerste spintolletje…

We verdiepten ons een poosje in de fysica (met trial-and-error) van de spintol – hoe lang moet de schacht? Wanneer is hij goed gebalanceerd? En met Ruuds tolletje kon ik prima een draadje spinnen! Elizabeth vond het ook heel gaaf, en het leek haar ook heel leuk om te doen. Ik liet Ruud wat websites zien van tollenmakers en hoe die subtiele vormverschillen hadden.

Tijd voor het kerstdiner!

Ziet dat er goed uit of niet!?

‘s Avonds had Elizabeth een uitgebreid kerstdiner voor ons gemaakt: een heerlijke gebraden kip, en speciale American salad, worteltjes en rijst. We hebben gesmuld! Natuurlijk werd Dominion daarna weer tevoorschijn gehaald, dit keer speelden we de uitbreiding Seaside, die interessant was, maar (misschien omdat het de eerste keer was) behoorlijk lang duurde: twee uur! Daar lieten we het dus maar bij, want tja, morgen is het weer vroeg dag.

Ruud maakt plannen voor zijn volgende spintolproject…

Isabel vindt Jacobientje nog steeds lekker!

Zo leuk als je ziet dat ze zo blij is!

Jonathan kan al heel goed puzzelen, zeker als het een Cars-puzzel is.

Mama kietelt het best!

Moeder en dochter

Isabel pakt mama terug

Met papa op de foto

Met mama op de foto

Papa, mama en Isabel. Jonathan was onvermurwbaar.

Op tweede kerstdag deden we het lekker rustig aan. Jonathan speelde met zijn nieuwe speelgoed en keek naar de film Cars, en Isabel vermaakte zich in de box. Elizabeth en Ruud ontspanden ook – de iPads werden goed gebruikt (we hadden het spel The Room ontdekt – een puzzelspel, heel leuk). Ruud verdween weer een poosje naar beneden, en kwam daarna terug met wel twee tollen, vrij grote, met vlammen in één van de armen! Heel kunstig en knap!

En ook deze spintol doet het goed!

Vlammende details

Het was weer tijd om de kinderen naar bed te brengen en daarna konden wij eten. We besloten om deze keer wat te gaan halen bij een Indiaas restaurant. Ruud en ik gingen erheen en haalden vier gerechten, en daarna was het smullen geblazen. Wij hadden nog nooit ècht Indiaas gegeten (het is niet zo heel gebruikelijk hier in Nederland), en de combinatie van kruiden en smaken is echt heel lekker. We tafelden lang na en bekeken nog even de foto’s van onze bruiloft (de filmpjes deden het helaas niet op de iPad). Al snel was het weer tijd om naar bed te gaan.

Zo’n lachje, daar doe je veel voor. Heel veel.

Jonathan houdt erg van auto’s

Dikke lol!

De volgende dag sliepen we uit tot acht uur, dankjewel Isabel! We maakten het nog even gezellig, en ik leerde Elizabeth spinnen op een spintol. Ze deed het meteen al heel goed! Ik liet wat spinwol achter zodat ze nog wat meer kan oefenen. En toen kwam het moment waarop we zouden vertrekken steeds dichterbij. Ergens wilde ik niet weg, het was zo gezellig, zo warm, zo goed om hier te zijn. Het voelde alsof ik weer heel was, terwijl ik voor die tijd niet eens de barst had opgemerkt. Het was vertrouwd, goed en ontspannen. En eigenlijk was het niet te kort, het was alleen te zeldzaam. Dat voelden we allemaal, dus spraken we af dat we elkaar binnen een half jaar weer zouden zien.

Ontbijt

Mama smeert alles naast mijn mond!

Ruud

Elizabeth

Jonathan

En toch nog een foto met de hele familie!

Zo tegen half een liepen we terug naar de S-Bahn. De zon scheen, het was een stralende dag. Ik voelde me vrolijk, voldaan, verdietig en dankbaar, allemaal tegelijk. Er werden wat traantjes weggepinkt, maar het positieve gevoel overheerste. We vlogen terug naar Nederland, waar het opnieuw stormachtig was. De landing viel toch mee. En het was goed zo.

Athene

Meilindis — Fri, 15 Nov 2013 17:54:50 +0000

Vanmorgen werden we vroeg wakker, want het is de dag waarop we terug naar huis gaan reizen! Gisteravond hadden we onze spullen alvast ingepakt, dus we konden rustig ontbijten (met lekkere verse sinaasappelsap van sinaasappels die we onderweg terug uit Heraklion langs de weg hadden gekocht) en Mat de sleutel teruggeven.

Tegen acht uur reden we naar Chania. We genoten voor de laatste keer van de mooie uitzichten onderweg. David bracht de auto naar de verhuur, en daarna gingen we samen inchecken. We moesten nog best even wachten voordat we mochten boarden, dus zaten we rustig in de wachtruimte met een hoop Kretenzers. Grieken hebben niet echt de neiging om hun mobieltjes op stil te zetten in gezelschap, dus hoorden we allerlei spelletjes door elkaar…

We vlogen weg van Kreta en landden een half uurtje later in Athene. Hier zouden we 6,5 uur doorbrengen, tijd genoeg om even het vliegveld te verlaten. We namen de trein naar de stad en stapten uit bij de Akropolis in de buurt. Al snel vingen we onze eerste glimp op van deze hoge stad. Er tegenover was een interessant museum over de Akropolis, waar ook nog werd opgegraven. Leuk voor een volgend bezoek?

We besloten om eerst even iets te eten, en bestelden wat lekkere Griekse gerechten. Ik had moussaka, niet zo lekker als in Chania, maar het ging er goed in. De kop koffie van David was werkelijk enorm. Na een tijdje vertrokken we om het hier te gaan verkennen.

We wandelden om de Akropolis heen, en liepen door pittoreske straatjes met oude huisjes, kerken, straatkatten en mooie uitzichten over Athene. We besloten om de Akropolis niet te beklimmen (we waren beiden best moe en we hadden ook niet heel veel tijd), maar we vonden wel een prachtig uitzichtpunt vanaf waar je een bijzonder uitzicht had over het zich mijlenver uitstrekkende Athene.

Al veel te snel moesten we weer terug naar het vliegveld. We gingen door de douane en vlogen verder naar Zürich. Gelukkig was de aansluiting in Zürich wat sneller (anderhalf uur), en ‘s avonds laat kwamen we aan op Schiphol. We haalden de bagage op, liepen naar buiten en vroegen ons toen af hoe het verder ging met de auto. David belde de parkeerdienst, en al snel kwam een busje ons ophalen.

De auto had duidelijk lang stil gestaan in een vochtige omgeving: er kwam enorm veel damp uit de uitlaat toen we hem startten. Gelukkig werd dat al snel minder. Het was wel weer wennen om in zo’n zwaar sturende auto te rijden na de stuurbekrachtiging van onze Kretenzer i20. Tegen half een waren we thuis. Wat een enorm heerlijke vakantie was dit!

Rustdag

Meilindis — Thu, 14 Nov 2013 17:54:34 +0000

Vandaag hadden we een rustdag, aangezien we morgen een intensieve terugreis hebben. Vanmiddag was er onweer, en net voor die tijd heb ik nog wat foto’s genomen rond het huis.

Archeologisch Museum

Meilindis — Wed, 13 Nov 2013 17:53:18 +0000

Vandaag in de herkansing: het Archeologisch Museum in Heraklion. We gingen mooi op tijd weg, omdat het museum beperkt open was, en genoten van de prachtige panorama’s onderweg. In principe rijd je de hele tijd vrij dicht in de buurt van de zee, en aan de andere kant zijn de bergen nooit ver weg.

In Heraklion wisten we nu al waar we konden parkeren, dus dat was snel geregeld. We wandelden naar het museum, en halleluja, het was open! We kochten kaartjes en gingen naar binnen. Er hing een briefje dat de beeldententoonstelling helaas dicht was (jammer!), dus we gingen meteen naar boven naar de archeologische vondsten.

Er was een tiental ruimtes met verschillende thema’s, van heel oud tot redelijk oud. Veel aardewerk, bronzen wapens en gereedschap, maar ook juwelen, friezen, mozaïeken, munten, stieren, slangengodinnen en… de Diskos van Phaistos, voor mij een hoofdreden om naar dit museum te gaan. Deze schijf met een doorsnee van een centimeter of 15 heeft op beide kanten een spiraal van tekeningetjes staan. Mensen, dieren en meer. Oudheidkundigen weten nog niet wat dit eigenlijk is. Dat vind ik juist zo intrigerend…

We namen ook wat foto’s. Eerst dacht ik dat dat niet zou mogen, maar er werd niets van gezegd, dus dat was leuk. Het zijn wel telefoonfoto’s, dus niet van geweldige kwaliteit, maar leuk als indruk.

Na ons goed te hebben vermaakt in het museum liepen we terug richting auto. Onderweg dronken we nog een kop koffie, maar Heraklion was niet onze favoriete plek, dus we besloten om terug te rijden en een tussenstop te maken in Rethymno.

We reden naar de boulevard van Rethymno, die ontzettend lang is, met een prachtig strand ernaast. Helaas was wel alles dicht, bars, cafeetjes, winkels, supermarkten… uitgestorven. We reden verder naar de haven en er kwam weer wat meer leven in de brouwerij.

De haven was niet zo schilderachtig als die van Chania, want er kwamen gewoon auto’s en je keek niet zo mooi weg, maar we besloten toch om er wat te gaan eten. We zochten een tentje uit, en bestelden wat lekkere Griekse gerechten. Het eten was redelijk, niet denderend, maar het was toch leuk om even weg te zijn. We reden terug naar huis en gingen niet al te laat naar bed, moe van de dag.

Lappa

Meilindis — Tue, 12 Nov 2013 17:52:01 +0000

Vandaag wilden we er nog even op uit, en we besloten om richting Lappa Antiqua te rijden, een oud Romeins dorpje met boven opgravingen en beneden bronnen. Het heette nu Argyroupolis, en bestond als het ware uit drie verdiepingen, want het was tegen een berg op gebouwd. De opgravingen hebben we niet gevonden, maar er was wel een mooie oude kerk in het bovengedeelte, en een leuk doorkijkje. En het uitzicht was natuurlijk prachtig!

We reden naar beneden, naar de bronnen, en keken ook daar even rond. Het was ons niet helemaal duidelijk wat nu wel en wat niet “authentiek” was, maar sfeer had het wel. We reden verder omdat we nog even naar een meer wilden dat in de buurt scheen te liggen. Dat hebben we niet gevonden, maar we hebben wel een prachtige route gereden, langs beekjes, bijenkasten, prachtige panorama’s en door bijna Drents-aandoende bossen…

We reden kwamen in de buurt van Georgeopolis weer bij de grote weg uit, en we besloten over te steken en eens op het strand te gaan kijken, en ergens iets te gaan drinken. Helaas was alles dicht, maar het strand was prachtig!

We reden terug en maakten nog een korte tussenstop in Kalyves, waar we ook eventjes naar het strand gingen kijken, en genoten van een lekkere kop koffie (met een groot glas water) op het dorpsplein.

Knossos

Meilindis — Mon, 11 Nov 2013 17:51:13 +0000

Ongeveer 6000 jaar geleden, in de Bronstijd, bestond er op Kreta al een vergevorderde beschaving, die de Minoïsche beschaving wordt genoemd. Deze naam is gegeven door Arthur Evans, een amateur-archeoloog uit Engeland, die het paleis van koning Minos in Knossos heeft opgegraven. Koning Minos was volgens de oude verhalen een zoon van Zeus en Europa, en hij heerste vanuit zijn paleis in Knossos. Hij was zo’n goede koning dat zijn naam de koningstitel werd voor zijn opvolgers. De eerste koning Minos was verantwoordelijk voor de eerste grote marine, een paar generaties voor de belegering van Troje. Hij heerste over Kreta en een groot deel van de Griekse eilanden. Ook was hij verantwoordelijk voor de eerste Kretenzer grondwet.

De kleinzoon van Minos heette ook weer Minos en was een heel ander type dan zijn grootvader. Op een dag wilde hij Poseidon bedanken en hij zwoer dat hij het eerste dat hij tegenkwam zou offeren. Vervolgens kwam hij een prachtige, witte stier tegen, en hij kreeg spijt van zijn eed en offerde in plaats van de witte stier een ander dier. Poseidon liet dat natuurlijk niet op zich zitten, en hij vervloekte de vrouw van Minos, Pasiphaë, zodat zij verliefd werd op de witte stier, om Minos te vernederen. Haar lust voor de stier was zo groot, dat de plaatselijke uitvinder, Daedalos, de opdracht kreeg om een mechanische koe te maken, waar de koningin in kon plaatsnemen. Uit deze onwaarschijnlijke ontmoeting werd later de Minotaurus geboren.

De Minotaurus was een agressief wezen, met het lichaam van een mens en de kop van een stier, en Minos sloot hem op in het Labyrint, een doolhof waarin je gemakkelijk verdwaalde. Ook sloot hij Daedalos en Ikaros (diens zoon) op, omdat zij het geheim kenden, maar Daedalos construeerde vleugels en ze ontsnapten, al verloor hij onderweg Ikaros omdat die te dicht bij de zon vloog. Minos had net Athene de oorlog verklaard, en om vrede af te kopen eiste hij ieder jaar zeven jongens en zeven meisjes op om te voeren aan de Minotaurus. Na een paar jaar is de zoon van de koning van Athene, Theseus, onder de uitverkoren slachtoffers, en hij weet met behulp van Ariadne, de dochter van Minos, de Minotaurus te verslaan.

Het paleis van koning Minos werd in de 19e eeuw ontdekt. De opgravingen van Arthur Evans waren nog niet zo verfijnd en voorzichtig als tegenwoordig, aangezien archeologie toen nog geen erkende wetenschap was. Evans reconstrueerde delen van het paleis ter plekke (veelal met beton) en hoewel dat enerzijds een wat duidelijker beeld geeft van hoe het eruit moet hebben gezien, doet het toch ook wel een beetje pijn, en is het geen wonder dat dit ook wel het “Disneyland van de archeologie” wordt genoemd. Er wordt gezegd dat het paleis zelf het labyrint was, gezien de enorme hoeveelheid kamers, en de steeds haaks op elkaar staande gangen waardoor je snel je oriëntatie verliest.

Wij reden ‘s morgens richting Heraklion, en nog een stukje verder, naar de plek van de opgravingen. We troffen een Nederlands sprekende gids en besloten om haar inderdaad mee te nemen. Het paleis was indrukwekkend. Je probeert je voor te stellen hoe het geweest moet zijn. Er waren toiletten met stromend water, riolering, vloerverwarming en meer uitvindingen die in een stad als Londen pas in de 19e eeuw opnieuw te vinden waren. De Minoïsche beschaving was geavanceerd en indrukwekkend. Het is niet bekend hoe al die kennis opeens verloren is gegaan. Ongeveer 50-100 jaar voor het verdwijnen van de Minoïsche beschaving barstte de vulkaan van Thera uit en veroorzaakte deze veel schade, onder andere door een tsunami. Dit was echter niet het einde van de Minoïsche beschaving. Vermoed wordt dat de Aechaeërs zijn binnengevallen, en dat dat het einde was, maar de archaeologen weten dat niet zeker.

Na het bezoek aan het paleis wilden we ook nog in Heraklion naar het Archaeologisch Museum, maar toen we daar aankwamen ging het bijna sluiten (twee uur eerder dan normaal), dus was het de moeite niet meer. We wandelden nog wel even naar de haven in Heraklion, en kwamen onderweg nog een prachtige kerk tegen, die op een plek stond waar al duizenden jaren een heilige plaats is. Dan weer een kerk, dan weer een moskee, maar het heiligdom bleef bewaard. De haven viel wat tegen, na het zien van Chania, het was druk (veel auto’s), en erg schreeuwerig, vol reclame enzo.

Rustig weekend

Meilindis — Sun, 10 Nov 2013 17:42:31 +0000

Zaterdag deden we het lekker rustig aan. We gingen nog even naar Kalyves, want ik had daar al een paar keer een wolwinkeltje gezien, en dat wilde ik wel even van binnen bekijken. Ze hadden zelfs echte wol, naast een heleboel katoen en wat acryl, en ik heb twee bolletjes meegenomen als souvenir. Waarschijnlijk ga ik er een iPad-hoes van maken.

Het was lekker weer, en we hebben tot ‘s avonds laat buiten gezeten.

We gingen er vandaag nog even op uit, gewoon lekker wat toeren door de bergen in de buurt, dorpjes kijken en mooie uitzichten opzoeken.

Jarig

Meilindis — Fri, 08 Nov 2013 20:40:34 +0000

Vandaag werden we opnieuw wakker in een heerlijk zonnige, warme omgeving. En… ik was jarig! Nog nooit was ik op mijn verjaardag weg, laat staan in het buitenland, maar bij 24 graden in de schaduw is dat absoluut geen straf!

We ontbeten met sap, eitjes, croissantjes en yoghurt, lekker buiten. We hadden bedacht dat we vandaag Chania zouden bezoeken. Zo gezegd, zo gedaan. We reden naar een parkeergarage bij de Oude Haven in de buurt en wandelden richting de zee.

We passeerden een paar pittoreske straatjes vol met souvenirwinkeltjes. Ik vond mijn nieuwe zonnebril voor een paar euro bij een van de standjes. Aan het eind van het straatje zagen we de haven. We werden direct aangesproken door een medewerker van het eerste restaurant dat we tegenkwamen. Hij vroeg of we honger hadden en bood ons heerlijk eten aan met gratis drankjes en toetje en gekookt door zijn oma… we kregen een kaartje mee, omdat we nog geen honger hadden .

De oude haven was prachtig en sfeervol. Een lage kade omsloot en ronde baai, met Venetiaans aandoende gebouwen er omheen. Een lange pier met op het uiteinde een oude vuurtoren sloot de open kant van de baai voor een groot deel af.

We wandelden over de kade langs de oude moskee. Er stonden rijtuigjes waarmee je een tour rond de haven kon maken, maar wij kozen ervoor om te voet te gaan. We zaten een tijdje op een bankje en genoten van het uitzicht. Er lagen allerlei jachten (zelfs eentje uit Friesland) en naarmate we verder liepen werden ze wat kleiner, tot we bij de vissersbootjes kwamen.

We zagen een meerdere vissende mannen en toen we het water in keken zagen we waarom: het wemelde van de sardientjes en andere vissen. We wandelden een stuk over de pier en keken uit over de zee aan de andere kant. Op de pier stonden bankjes, op een ervan zat een man de Odyssee te lezen.

We hadden trek gekregen en gingen op zoek naar een leuk plekje om te lunchen. We vonden een terrasje in de zon en bestelden. David nam vlees en papillotte en ik nam moussaka. We kregen nog knoflookbroodjes als voorgerecht (opnieuw wachtten ze niet met het hoofdgerecht tot we het voorgerecht op hadden) en wat tzatziki erbij. Lekker fris. Ik nam maar weer eens een versgeperst sinaasappelsapje, en David nam een milkshake. We zaten heerlijk te genieten in het zonnetje!

Toen we wilden afrekenen bood de ober ons nog een gratis toetje aan (hij wilde waarschijnlijk het terras druk houden) en we kregen een bordje met wat cake, ijs en slagroom en het smaakte uitstekend. We zaten wel bomvol…

De zon verdween achter de gebouwen en de terrasverwarmers werden meteen tevoorschijn gehaald, want het werd een stuk frisser. We besloten om te vertrekken en nog even boodschappen te doen bij de Carrefour die boven de parkeergarage zat. Handig!

We reden naar huis, nog nagenietend van de ontspannen dag. Chania is echt prachtig, ik wil er nog wel een keer naartoe!

Regen

Meilindis — Thu, 07 Nov 2013 20:10:10 +0000

Gisteren en vandaag was het weer wat minder: het waaide hard, erg hard, en daarbij hadden we regen, hagel en onweer. Voor de toerist misschien niet zo leuk, maar de Kretenzers waren blij met het water. Volgens Mat had het al sinds mei dit jaar niet echt geregend!

We brachten de tijd voornamelijk binnen door, lezend, een beetje internetten, en we sliepen wat bij, we voelden nu echt hoe ontzettend moe we allebei waren, en hoe erg we toe waren aan vakantie. We hadden van tevoren al afgesproken dat we echt gingen doen waar we zin in hadden, ook als dat gewoon wat bankhangen was, en dat we zouden toegeven aan waar we behoefte aan hadden.

Ik weet nog van de vorige vakantie dat ik na een aantal dagen pas echt aankwam op vakantie, pas kon loslaten wat ik allemaal ‘zou moeten’, de FOMO (fear of missing out) die op de loer ligt. Want tja, het is toch zonde als je helemaal op Kreta bent, en je bijna niets van de omgeving ziet? Nee dus. Want ons vakantiedoel was om helemaal te ontspannen, en onszelf toe te staan om te genieten van het moment. Niet om een lijst met bezienswaardigheden af te werken.

Ik heb heerlijk gebreid aan een breiwerkje voor een swap, en aan mijn tweekleurige vingerloze handschoenen. En we zijn niet alleen maar binnen gebleven. Gisteren gingen we nog even naar Kalyves om de autoverhuur te zoeken.

We reden opnieuw de hoofdstraat door, en zochten intensief naar “Kalives Travel”, maar zagen het nergens. We waren al helemaal bij de IN.KA, ongeveer aan het eind van het dorp, en besloten nog een stukje verder te rijden. David zag het opeens aan de linkerkant, we waren er al voorbij voor we er erg in hadden, dus we keerden en reden terug.

De werkplaats was open, maar er was niemand. Ze bleken net tien minuten geleden dicht te zijn gegaan. Maar goed, nu wisten we in ieder geval waar we heen moesten, dus morgen gaan we nog wel een keer!

We reden nog een stukje door, want op een berg verderop had ik een soort fort zien liggen, dat bleek Ottomaans te zijn, maar we konden er helaas niet dichtbij komen.

We reden door naar Souda, waar we van de hoofdweg af gingen bij een afslag naar een “Arts and Handicrafts Village”. Het bleek inderdaad een soort van kunstenaarsdorpje te zijn met keramiek, mozaiek en meer. Helaas was het siesta en was het allemaal gesloten. We waren eigenlijk ook wel moe, dus besloten om weer terug te rijden naar huis.

Vandaag gingen we nog even naar de supermarkt en we gingen naar Kalives Travel, om de autoverhuur in orde te maken. We reden weer via de oude weg, en het landschap was direct heel anders. De planten en bomen hadden gretig het hemelwater opgezogen, en opeens was alles groen en vol. Nog steeds niet zoals in Nederland, maar een wereld van verschil met voor de regen.

We reden door een klein dorpje en daar stond een oud vrouwtje naast de weg naar ons te gebaren. We begrepen niet wat ze wilde zeggen, maar wie weet, misschien was de weg wel geblokkeerd door het noodweer van gisteren, dus we stopten en deden het raampje open.

“You go to Kalyves?” We knikten en “Can I ride with you?” volgde. Ze wilde liften! We waren enigszins verrast door het verzoek, maar namen haar mee. Ze zat achterin en David zei tegen haar: “If you want to get out, just say stop!”. Waarop ze antwoordde: “No, don’t stop here, is dangerous!”

Het voelde wat gek, maar ook wel leuk dat we haar een plezier konden doen. In Kalyves stapte ze uit, bedankte ons voor de lift met een brede glimlach, en wij reden verder. We checkten nog wel even of er niks uit de tas verdwenen was, je weet nooit, maar natuurlijk was dat niet zo.

De autoverhuurder was sympathiek en we mochten deze auto houden, of toch een Peugeot 208 meenemen, voor dezelfde prijs, die iets krachtiger is. We besloten om niet te upgraden, want we vonden deze auto in deze dorpjes eigenlijk wel groot en breed genoeg…
We vroegen of hij nog tips had voor een leuk restaurant in Kalyves, om te gaan eten, en hij raadde ons Mythos of Provlita aan. Ook kregen we nog een kaart van Kreta mee.

We reden terug naar Kalyves en vonden Mythos redelijk snel, dus besloten we om daar te gaan eten. We parkeerden de auto aan zee en liepen naar binnen. Het was rustig, we waren dan ook best vroeg (zeven uur, Grieken eten een stuk later). We bestelden een voorgerecht (David vegetable pies en ik mixed vegetables) en bedachten ook ons hoofdgerecht (ik nam biefstuk en David nam konijn).

Al snel werd het eten opgediend. Mijn voorgerecht was niet erg bescheiden, ik kreeg een flink bord vol met groenten gebakken in een deegjasje (aubergine, champignons, courgette en een paprika). We hadden ons voorgerecht nog niet op en toen kwam het hoofdgerecht al. Het was niet geweldig, wel te eten, maar vooral veel. Volgens mij hadden we gewoon pech met de kok ofzo. Eigenlijk was de versgeperste sinaasappelsap het lekkerst… Misschien verwachtten we teveel. Het was wel gezellig om er even uit te zijn!