De begrafenis
Afgelopen vrijdag werd mijn tante Aly begraven. Albert had mij gevraagd of ik het Ave Maria van Bach-Gounod zou willen zingen. Nou, willen wel, maar ik moest nog zien of ik het zou kunnen. Op donderdagmiddag, toen ik terug was uit Maastricht, heb ik mezelf opgenomen op een cd’tje, zodat, als ik het niet zou kunnen zingen, we het cd’tje zouden kunnen draaien.
Vrijdag zou ik om 9.08 uur de trein nemen. De auto zag ik niet zo zitten, in verband met file. Maar op het station aangekomen bleek mijn trein te zijn uitgevallen door een ontsporing bij Woerden! Een trein later zou wel rijden, maar dan ook veel vaker stoppen. Ik besloot die toch maar te nemen, en na nog twee keer overstappen en een uur vertraging kwam ik aan in Hoogeveen. Mijn ouders pikten me op van het station en we reden meteen door naar Sleen.
Ik kende het kerkje van vroeger, heb er wel vaker concerten gezongen. Rina en ik speelden het Ave Maria even door. Het klonk daar mooi, vrij veel galm. De eerste familieleden arriveerden en het grote condoleren begon. Iedereen zag er erg aangeslagen uit, natuurlijk, en ik voelde me ook wel emotioneel worden. Het liefst zou ik naar buiten gaan, waar al die gevoelens niet zo hingen, maar dat kon natuurlijk niet.
De dienst begon. Het was geen kerkdienst, maar een heel persoonlijk geheel. Er was steeds een afwisseling tussen een gesproken woord en muziek. De andere muziek was eigenlijk allemaal op cd. Vrij aan het eind kwam het Ave Maria. En ik ben er nog steeds erg blij om dat ik het heb gekund. Albert was er zichtbaar erg gelukkig mee en ook van de rest van de familie heb ik veel positieve reacties gehad. Zo had ik het gevoel dat ik, ondanks alles, toch iets kon doen.
Aly werd naar buiten gebracht door haar acht broers en zussen. Dat zag er erg indrukwekkend uit. Ze kreeg een plekje ergens achteraan op de begraafplaats. Iedereen nam een witte roos mee om op het graf te leggen. Bij het graf aangekomen bleek, dat de bekisting van het graf te klein was voor de kist. Deze kon dus niet naar beneden zakken. Erg pijnlijk, maar gelukkig nam bijna iedereen het goed op. Zoals een van haar zoons zei, “ze wil nog niet”. Waarschijnlijk had Aly er zelf smakelijk om kunnen lachen.
We bleven nog voor koffie en spraken met veel familieleden. Het was een fijn gevoel dat iedereen zo warm was naar elkaar toe. Het is een hechte familie en zoiets versterkt de band alleen maar. We gingen als laatsten weg en hielden een goed gevoel over aan deze herdenking.