Huizenjacht
Al een hele tijd willen David en ik verhuizen. Tot zover is het makkelijk.
Het moeilijke gedeelte is de reden waarom we nog steeds niet verhuisd zijn.
Het gaat over lange termijn versus korte termijn. Om veilig versus risico. Om gevoel versus verstand.
Het huis waar we nu in wonen wordt steeds krakkemikkiger. Het aanrecht rot weg, deurklinken vallen van de deur, een afvoer van een gootsteentje brak af… dat soort dingen. De indeling is matig, we hebben twee smalle zijkamers die niet zo praktisch zijn qua formaat. We hebben twee grote kachels en schoorstenen die een deel van onze ruimte opslokken en ons ook beperken in de indeling. We hebben geen ruimte voor een vaatwasser. Het is slecht geïsoleerd, wat zowel irritant is voor de energierekening als in het licht van mijn zingen. Kortom, we zijn er klaar mee.
Sinds anderhalf jaar hebben we allebei een baan. Intussen heeft David net een maand een vast contract. Ik ben druk aan het leren en ervaring opdoen, en mijn werk geeft mij daar de ruimte voor. Ik bof dat ik drie dagen mag werken, zodat ik nog tijd overhoud om te zingen en om andere dingen te doen. Mijn collega’s zijn intelligente en prettige mensen, en ik voel me op mijn plek.
Vanaf deze zomer krijg ik ook de kans om een deel van mijn tijd te werken als technisch schrijver. Informatie ordenen en op een heldere manier presenteren in een doordachte structuur is iets wat ik, in tegenstelling tot de meeste programmeurs, leuk vind om te doen. Waarschijnlijk ga ik van juli tot september twee van mijn drie dagen daarmee aan de slag. Daarnaast blijf ik software ontwikkelen en bugs oplossen.
Kortom, we zitten hier qua werk best goed. We mogen ons gelukkig prijzen dat we in deze tijd van oplopende werkloosheid allebei een fijne baan hebben. Vandaar dat we voorlopig, zeg, de komende twee of drie jaar, zeer waarschijnlijk nog in Den Haag willen blijven. Voor onze plannen om meer naar het midden/oosten van het land te verhuizen is het nu nog niet het juiste moment.
In Den Haag blijven, of ergens in de buurt, is iets waar we eerlijk gezegd even aan moesten wennen. Een hele tijd dachten we er niet eens over na dat dat ook een optie was. Vorig jaar, toen we nadachten over onze bruiloft, en waar we die gingen houden, kwamen we erachter dat we ons eigenlijk best thuis voelen in Den Haag. We werden hierdoor enigszins verrast.
Het was duidelijk: nog een paar jaar in Den Haag blijven was een goed idee. Maar niet in dit huis.
We gingen rondkijken op internet. Natuurlijk waren we niet in Den Haag ingeschreven bij HaagWonen, aangezien we nooit van plan waren geweest om hier te blijven. We waren dus aangewezen op de vrije markt. We kwamen erachter dat we behoorlijk zouden moeten betalen voor niet heel veel meer dan we nu hebben. In Den Haag is de ruimte schaars.
Toen ik voor de grap eens keek hoe duur het was om te kopen, kwam ik erachter dat een koophuis veel meer waar voor je geld zou geven. De hypotheek was stukken lager dan de huurprijs die je zou moeten betalen, en de huizen waren mooier en beter onderhouden. Alleen betekende dat wel dat we in ieder geval de komende acht jaar in Den Haag zouden moeten blijven, en gezien de laatste jaren is het niet meer zo vanzelfsprekend dat je je huis verkocht krijgt.
Dat was ons echt te eng. Nog een paar jaar in Den Haag blijven, alla, maar acht jaar? En dan maar afwachten of het lukt met de verkoop?
Ook zouden we nog niet heel veel kunnen kopen, want huizen (en ruimte) zijn hier relatief duur. We zouden veel moeten betalen voor iets dat we niet ècht mooi vinden, iets waarop we erg veel compromissen moeten sluiten.
Het wordt dus huren. We kijken nu wat actiever rond op zoek naar interessante huurhuizen. Hopelijk vinden we snel iets moois voor een redelijke prijs.